Ik heb niet meteen het gevoel dat dit Noorse trio hier bij ons erg veel naamsbekendheid geniet, ook al spelen ze al zestien jaar samen en zijn ze met deze plaat, waarvan de titel, vrij vertaald, “lachen met de upper-class” betekent, aan hun tiende plaat toe. Die relatieve onbekendheid is enerzijds te verklaren en anderzijds jammer. Te verklaren door de aparte manier van musiceren, die de heren Nilssen, Nergaard en Hermansen erop na houden en die inhoudt dat ze hun prog-rock doorspekken met heel veel dronegeluiden, samples, impro, noise en repetitieve passages, die hen recht naar de avant-garde katapulteren, en jammer, omdat ze dat op een danig boeiende manier doen en dus best gehoord zouden worden door een groter publiek dan wat ik hun momenteel toedicht.

De heren hebben kennelijk ook veel gevoel voor humor, althans, dat leid ik af uit songtitels als “A Bottle a Day, keeps the Wolves at Bay” of “Sly Love With a Midnight Creeper”. Dat hun muziek heel filmisch is, laat zich niet alleen vlotjes ontdekken bij beluistering, maar een aantal van de nummers van de 66 minuten durende plaat, lezen ook als aanwijzingen voor een filmsoundtrack: “Moves Away from The Door” is er zo eentje, “Ladies Night at the Disco” al evenzeer en het optelsommetje van al wat ik hierboven schreef, is precies waar het bij het trio om gaat. Gewapend met een instrumentarium dat in beginsel aan een klassieke rockband doet denken (gitaar, bas drums), maar onderweg uitgebreid werd met heel veel elektronica, percussie en hedendaagse toetsen (wurlitzer, toy piano…) weten de drie tien heel fraaie en erg toegankelijke miniaturen te schilderen, waarbij de luisteraar zich makkelijk de visuele taferelen kan voorstellen, die erbij zouden kunnen horen.

Nu eens zitten ze in bluesy sferen, dan lijkt Coltrane een woordje te komen meepraten of speelt Cream een stukje Stockhausen: dit is muziek van vandaag, zoals die kennelijk voornamelijk in Scandinavië gemaakt kan worden. Niet makkelijk voor wie van strofe-refrein-strofe muziekjes houdt, maar wel heel knap gemaakt voor wie zijn oren wat meer vrijheid gunt en de moeite wil doen om echt te luisteren. Wanneer ik dit uittik, moest de band normaal gezien op een Leuvens podium staan, maar een val en een armbreuk maakten dat ter elfder ure onmogelijk. Ze beloven volgend jaar terug te komen en ik ken er een, die dat heel goed op tijd aanwezig zal zijn, want dit wil ik absoluut live gezien hebben!

(Dani Heyvaert)